Sharona wacht al jarenlang op een plek bij de GGZ: 'Ik heb al honderden keren 112 gebeld'

Sharona is één van die mensen, zij wacht al jaren op intensieve hulp van de GGZ. Zij is 13 jaar als ze een eetstoornis krijgt. Na een korte opname vanwege haar eetproblemen, namen haar psychische klachten in haar tienertijd verder toe. Als Sharona op zichzelf gaat wonen komen de depressies. Om haar inktzwarte gedachtes te verdrijven, snijdt ze zichzelf. Het lange wachten heeft ook een negatieve uitwerking op haar:

SharonaWacht al jarenlang op intensieve behandeling

"Zo lang wachten op een behandeling maakt je wanhopig."

0

0

0

Op de wachtlijst van de GGZ

Na haar 18e klopt Sharona zelf aan bij de GGZ voor hulp. Maar tevergeefs. Sharona heeft vooral heel veel moeten wachten en stond continu voor een dichte deur. Ze waren niet bereikbaar of de hulp niet bieden die ze nodig had, vanwege lange wachtlijsten.

Wat haar echt geholpen had, is dat ze haar verhaal kwijt kon bij iemand. "Dat ik een vast iemand kreeg waar ik mee kon praten. Die meerdere keren per week langs kwam. Zodat ik mijn verhaal kwijt kon. Maar dat gebeurde nog steeds niet. Het was eigenlijk alleen maar, heel soms, contact via de telefoon of er was helemaal niemand die je kon aanspreken dus daar moest ik ook heel lang op wachten."

'Tweehonderd keer 112 gebeld'

Sharona's familie heeft zich ook ernstig zorgen gemaakt over haar. Dat ze zo lang moest wachten op de juiste hulp had grote gevolgen, vertelt haar moeder Fimke. "Hoe langer het duurde, hoe bozer Sharona werd. En dan ging ze weer allemaal dingen doen, nog meer pogingen om zichzelf te beschadigen. We hebben van alles met haar meegemaakt. Ze heeft zelfs bij een viaduct gestaan. Ik lag toen op bed en werd om elf uur 's avonds gebeld dat ik haar bij het viaduct moest weghalen. Middenin de winter stond ze met een zwarte jas, helemaal moederziel alleen. En toen zei ik tegen Sharona dat ik haar naar huis ging brengen en contact zoeken met de GGZ."

Maar dat leverde vaak niks op. Meer dan wat simpele tips kreeg ze niet: "Ze werd ook heel vaak afgewimpeld met kleine berichtjes met wat tips wat ze zou kunnen proberen. Heel kort door de bocht." Uiteindelijk was zij ook ten einde raad en zocht ze hulp op een andere plek:

Fimke van de DamMoeder van Sharona

"Ik heb in totaal iets van tegen de tweehonderd pogingen gedaan om 112 te bellen met de politie erbij. Zoveel meldingen heb ik gedaan. Maar de politie is daar ook niet voor, dus die kwamen wel, maar op den duur hadden zij er ook genoeg van. ‘Dat is ons werk niet, dat is van de GGZ’ kregen we dan te horen."

0

0

0

'Ik wil gewoon vertellen'

Sharona heeft inmiddels een lange historie van wachtlijsten en wisselende begeleiders. En als ze op een bijna fataal dieptepunt weer bij het spoor staat, en de politie erbij komt, merkt ze dat het luchten van haar hart bij de politieman al voldoende is om de duisternis te verdrijven. "Ik wil gewoon vertellen wat er in me omgaat, dat hoeft helemaal geen psycholoog te zijn. Als ik het maar gewoon allemaal kan zeggen."

Haar moeder beaamt dat: "Sharona moet echt haar verhaal kwijt. Dan deed ze weer een poging en dan kwam het hele team er weer bij: de politie en andere hulpverleners. En daar had ze dan een heel gesprek mee en daardoor was die spanning weer weg."

Moeten psychische problemen weer 'aan de keukentafel' worden opgelost?

De psychische zorg in Nederland is compleet vastgelopen. Er is sprake van geldgebrek en personeelstekort. Door de lange wachtlijsten neemt de wanhoop alleen maar verder toe. Het moet anders. Maar hoe? Zouden we psychische problemen niet gewoon weer met elkaar aan de keukentafel moeten oplossen? In Dit is de Kwestie (EO) gaat Margje Fikse verder over dit onderwerp in gesprek met experts en ervaringsdeskundigen.