Tot het einde koos Suzanne (43) voor dankbaarheid en liefde: 'Vier het leven'

Op 25 september, vijf dagen voor haar overlijden, sprak EO-presentator Hans van der Steeg met Suzanne in een hospice in Leiden. Het was een bijzondere dag: precies vier jaar geleden trouwde ze met Lex, de liefde van haar leven. “Vandaag vieren we gewoon weer het leven”, zei ze glimlachend. Geen groot feest, geen uitbundige receptie zoals vier jaar eerder, maar een lunch met Lex en later een maaltijd met hun kinderen Senn en Liz. “Het wordt geen wilde toestand, maar gewoon lekker met elkaar.”

Dat typeerde Suzanne. Terwijl haar lichaam langzaam de strijd verloor tegen uitgezaaide borstkanker, koos zij ervoor om het leven te blijven vieren. Ze wilde het gewone koesteren: een broodtrommel maken, Senn aanmoedigen bij de korfbal, naar school wandelen met Liz. “Eigenlijk ging het lopen afgelopen weekend al niet meer, maar ik wilde toch nog naar de korfbal. Dat zijn de dingen die voor mij het aller-allerbelangrijkste zijn.”

Het artikel gaat verder na de video.

Een hospice als cadeau

De laatste fase van haar leven bracht Suzanne door in een hospice in Leiden. Ze noemde het een cadeautje. “Het liefst wil ik 24/7 bij Lex en de kinderen zijn. Maar je merkt dat je lichamelijk zo achteruit gaat… In die zin brengt het nu rust dat ik hier kan verblijven, maar dat ik ze wel nog heel veel kan zien. Voor de kinderen is het ook belangrijk dat hun huis hun huis blijft. Hun woonkamer moet niet een ziekenhuissetting worden. Hier in Leiden heb ik een schitterende kamer, een plek met ruimte en licht, waar ik nog mezelf kan zijn.”

Die keuze gaf haar en haar gezin ademruimte. Het hospice bood rust, maar ook vrijheid. “Het past heel erg bij wie ik ben: dat ik niet wil inleveren in mijn vrijheid. Je doet wat je lichamelijk kan en dat is het enige dat je hoeft te doen.”

Foto: Senn, Suzanne, Liz en Lex Middendorp

Acceptatie en hoop

Suzanne sprak open over de laatste fase. “Alles in mijn lijf schreeuwt: het is wel klaar, stop maar. Maar goed, het mentale stuk is nog steeds niet zover.” Acceptatie betekende voor haar niet opgeven, maar realisme. Ze wist dat de dood dichtbij was, zonder te weten wanneer. “Ik heb dat volledig geaccepteerd. Het moeilijke is dat je niet weet wanneer en hoe. Je merkt aan alles in je lijf dat het heel dichtbij komt. Maar ik ben best wel heel gelukkig. Onder alle omstandigheden.”

Ze noemde zich een gezegend mens. “Ik mocht er 43 jaar zijn. Ik mocht twee keer moeder worden en vier jaar geleden hebben we de mooiste dag van mijn leven gehad. Alleen Senn, Liz en Lex achterlaten… dat is niet wat je wilt. Maar ook daarin heb ik zoveel mogelijk gedaan om een blijvende herinnering voor ze te zijn. Je moeder blijft altijd je moeder.”

Brieven voor later

Voor haar kinderen schreef Suzanne 150 kaarten per kind. Met vragen en antwoorden die ze later kunnen lezen: over liefdesverdriet, hobby’s, recepten, herinneringen. Er is zelfs een kaart voor een toekomstig kleinkind, of voor de partner met wie ze misschien ooit trouwen. “Dat zijn lastige dingen. Je weet niet hoe dat eruitziet en of ze dat allemaal willen. Je vult het allemaal in met een bepaalde gedachte.” Maar voor Suzanne was het een manier om ook na haar dood aanwezig te blijven in hun levens.

Suzanne Middendorp

“Het leek wel alsof iedereen die ooit in mijn leven gepasseerd was opstond om te helpen."

Liefde terugkrijgen

Via een crowdfundingactie kreeg Suzanne toegang tot een levensverlengend medicijn. Dat vroeg veel van haar: om hulp vragen vond ze moeilijk. Maar de reactie was overweldigend. Binnen veertien uur was het benodigde bedrag opgehaald. “Het leek wel alsof iedereen die ooit in mijn leven gepasseerd was opstond om te helpen. Maar ook onbekende mensen, die mij nog nooit hadden gezien of gehoord. Dat je zoveel liefde mag ontvangen, dat is echt heel bijzonder. Heel vaak krijgen mensen dat niet mee. Je leeft je leven, je gaat op een gegeven moment dood, er is een uitvaart en dan vertellen mensen mooie verhalen over je. Maar degene die daar ligt, die krijgt dat niet mee. Ik heb dat wel mogen horen.”

Die liefde raakte haar diep. Het bevestigde haar overtuiging dat kwetsbaarheid en oprechtheid ruimte maken voor verbinding. “Wees oprecht, zet je hart open en zie wat het je brengt. Hou geen schone schijn op. Iedereen is helemaal goed zoals hij is. Kijk naar wat je hebt. En er is zoveel moois.”

Vier het leven

Tot het einde bleef Suzanne zichzelf: energiek, dankbaar, met humor. Toen een verpleegkundige een morfinepomp kwam aansluiten, bleek ze niet thuis. Ze was boodschappen doen om haar kamer in het hospice gezellig te maken. “Doorgaans liggen mensen in bed als je een pomp aansluit. ‘Maar die van mij werkt net even anders’, legde Lex uit aan de verpleegkundige. ’s Avonds kwam ze terug om de pomp alsnog aan te sluiten.”

Ze dacht na over haar afscheid, maar zonder zwaarmoedigheid. Over het ontwerp van de rouwkaart dacht ze zelf mee. “Ook daarin ben ik een gezegend mens, want ik heb dat allemaal kunnen regelen.” Wat ze vooral hoopte: dat mensen na haar dood het leven zouden blijven vieren. “Rouw is iets wat iedereen meemaakt, maar waar zo weinig over gesproken wordt. Het zou normaal moeten zijn om daar open over te zijn. Rouw is niet per se iets slechts. Het zal er altijd zijn. Maar ik wil dat mijn afscheid ook een viering van het leven is. Ga me niet ophemelen. Want ik heb genoeg slechte kanten en irritante kanten. Iedereen komt tot rust als ik er niet meer ben, want dan is die nerveuze stuiterbal ook even geparkeerd, haha!”

Haar nalatenschap

Suzanne liet zien dat zelfs in het hospice, op de drempel van het sterven, het leven gevierd kan worden. Met haar woorden en daden geeft ze een duidelijke boodschap mee: wees dankbaar, wees oprecht, en geniet van wat er wél is. “Gewoon lekker het leven blijven vieren. Maak het niet zo zwaar. Vier het leven!”

Suzanne Middendorp overleed op 30 september 2025. Ze werd 43 jaar.

• Suzanne (43) is ongeneeslijk ziek: ‘Ik wil nog zoveel mogelijk van mijn kinderen meemaken’

  Suzanne (43) is ongeneeslijk ziek: ‘Ik wil nog zoveel mogelijk van mijn kinderen meemaken’

• ‘Ik wil heel graag nog even bij mijn kindjes zijn’: Suzanne kon borstkankermedicijn niet krijgen in Nederland

  ‘Ik wil heel graag nog even bij mijn kindjes zijn’: Suzanne kon borstkankermedicijn niet krijgen in Nederland

• Hoeveel geld is een mensenleven waard? '80.000 euro per jaar'

  Hoeveel geld is een mensenleven waard? '80.000 euro per jaar'