Fikse toename van ADHD en autisme-diagnoses: 'Labels kunnen schadelijk zijn'

Het is wel degelijk nuttig. Zonder diagnose gaan de poorten naar hulp via de gemeente niet open. Ook de poort naar speciaal onderwijs gaat niet open zonder diagnose. Vind dit bericht dan ook behoorlijk ongenuanceerd. In de kop wordt ook autisme genoemd, maar verder op deze pagina gaat het eigenlijk alleen nog over ADHD. Ik kan je vertellen dat als jouw kind autisme heeft het behoorlijk vast kan lopen zonder gerichte zorg. Wij zijn ontzettend blij met het label.

Van jou

31

Ik heb de diagnose asperger en heb die gekregen toen ik 56 was. Ik had graag gewild dat ik hem eerder kreeg. Dat zou een stuk makkelijker in het leven zijn geweest.

Van jou

26

Ik weet pas sinds 2,5 jaar dat ik autisme heb. Ik was 48 toen ik de uitslag van mijn testen kreeg. Ik heb al 18 jaar conversie stoornis en na een burnout heb ik een angst-en paniekstoornis. Jaren heb ik therapieën gevolgd en nooit voelde ik me begrepen of gehoord. Ik was "uitbehandeld" werd er gezegd. Tot mijn psychiater bedacht om op autisme te testen. Wat was het een verademing om mijn diagnose te krijgen! Er vielen zoveel puzzelstukjes op zijn plek. En ik voelde mezelf ineens begrepen. En ik begreep mezelf ook beter, na een specifieke therapie te hebben gevolgd. Voor mij voelt het niet als een label, maar als een diagnose voor mijn "ziekte". Mijn omgeving kan er ook goed mee omgaan, vooral omdat ik er zelf heel open over ben. Ik kan me gelukkig ook goed uiten.

Van jou

24

Ik weet nu een jaar of 12 dat ik ADHD heb (ik ben 55). Ik heb medicatie en ook al merken anderen soms niet altijd het effect daarvan. Ik wel! Mijn leven vóór die diagnose had op vele vlakken echt anders kunnen verlopen en met name makkelijker als ik dat veel eerder had geweten. Ik vind labels echt niet per definitie zaligmakend, maar de keuze tussen vloek of zegen doet gewoon geen recht aan iedereen die ‘iets’ heeft, omdat dat eigenlijk veel te simpel gesteld is. Voor mij was het een verbetering voor mij, mijn leven.

Van jou

18

Ik heb sindskort de diagnose autisme spectrum. Aan de ene kant fijn dat dit soort labels er zijn, simpelweg omdat er hierdoor meer aandacht komt voor de wetenschap rondom het menselijk brein, maar het is mij inmiddels ook duidelijk dat dit spectrum langer is dan het Pieterpad. Sinds de diagnose ben ik veel in gesprek gegaan met anderen met dezelfde diagnose, ben ik mij meer bewust van waarom dingen goed voor mij werken, en kan ik mijzelf beter in mijn kracht zetten. Ik ben mij nu bewust waarom ik dingen al heel lang onbewust heb gedaan, omdat die dingen nou eenmaal rust in mijn hoofd brengen. Ik weet ook wat ik niet zomaar meer moet opgeven en wat het mentaal kan doen wanneer ik dat wel doe. Al met al ben ik blij met de diagnose en het labeltje, al is het puur en alleen maar om makkelijker een gesprek hierover te beginnen. Ik zou niet willen dat mensen mij anders behandelen om het label. Niet iedereen kan overal goed in zijn of goed op gaan, en mensen met een label kunnen vaak juist bepaalde kwaliteiten meenemen die mensen zonder dat label niet hebben. Het is jammer dat labels tot nu toe toch nog een negatief beeld geven van iemand, terwijl het in veel gevallen dus ook kwaliteiten met zich mee kan nemen. Een label zou geen zelfvertrouwen mogen wegnemen, integendeel! Het label zou je moeten helpen om jezelf beter te leren kennen en jezelf in je kracht te zetten.

Van jou

17

Zelf zou ik het liefst zien dat scholen en werkgevers bij mensen navragen wat ze nodig hebben om hun studie/ werk zo goed mogelijk te kunnen doen. Iedereen heeft zijn/ haar talenten en die komen in een passende omgeving het meest tot hun recht. Maatwerk levert dan al veel op. Helaas werkt het niet altijd zo in het werk of het onderwijs. Niet altijd is duidelijk wat iemand nodig heeft en niet alle scholen/ werkgevers kunnen/ willen aanpassingen maken zonder diagnose. Iedereen dan maar laten onderzoeken? Nee zeker niet, alleen indien het je belemmert in je dagelijks functioneren. Indien het erg belemmerend werkt, kan een diagnose juist ook zorgen voor verlichting en opluchting. Inzicht zorgt voor uitzicht. Daardoor leer je jezelf beter kennen, vallen er ‘puzzelstukjes ‘ op zijn plaats en kun je leren om ermee om te gaan en te weten wat je nodig hebt.

Van jou

17

Dat er wordt gesproken over een label komt al negatief over. Ik heb geen label wel een trauma, dat is behandeld maar dat betekend niet dat ik geen problemen meer heb, het betekend dat ik er mee om heb leren gaan. En dat is ook wat voor een diagnose telt. Uiteindelijk zijn we allemaal anders en niemand is gelijk. Dat is een gegeven leer er mee om te gaan. Voor mij betekend het dat er goede en minder goede dagen zijn en dat accepteer ik.

Van jou

16

Een héél groot deel van mijn leven heb ik gedacht dat ik dom was: moeite op school. Vijf jaar (ipv vier) over de Mulo gedaan. Verkeerde schoolkeuze daarna. (Bevestiging van ‘je bent dom’ ) Verkeerde deeltijd opleiding (idem) Daarna dertig jaar onder mijn niveau gewerkt. Altijd somber. Wel met de moed der wanhoop op mijn 48ste een opleiding gedaan (vier jaar in drie. Naast werk en gezin) Baan op HBO niveau en daar elke dag gefrustreerd van thuis komen, want ik had enkel oog voor de dingen die mis gingen. Met het water aan de lippen omdat er op een ander vlak iets verschrikkelijk misging me laten testen op ADHD. Dàt was het dus. Lotgenotencursus gedaan en daar veel geleerd hoe zaken anders werken dan bij mensen zonder ADHD èn aan de medicatie! Wàt een geluk! Niet dat alles nu vanzelf en soepel gaat, maar ik wéét nu waar het vandaan komt dat ik moeilijk keuzes kan maken, ik weet nu waar het door komt dat ik op de bank blijf hangen (tot mijn grote frustratie) èn….ik weet nu wat ik moet doen! Deze kennis en de medicijnen had ik graag 55 jaar geleden willen hebben. (Ik ben nu 70) En Francien…..ik ben nog nèt zo creatief als vroeger, alleen lukt het me beter om projecten af te maken. Ik ben net steeds zo enthousiast als vroeger, ben nieuwsgierig en sta midden in het leven. Alleen véél minder somber. En over flexibel zijn, daar is dus ook iedereen anders in. Mij werd verweten dat ik dat níet was. Je moest bij mij niet aankomen met een ander plan. Uitleg van een andere adhd’er: je bent zó blij dat je focus hebt op één ding èn dat je daarvoor in beweging bent gekomen, dat je dat dus niet op dat moment uit je handen kunt laten vallen om ‘gezellig’ iets anders te doen. Zo zie je maar: ook adhd’ers verschillen onderling: het zijn net mensen 😉

Van jou

15

Zie in mijn werk dat mensen juist blij zijn met een diagnose. Een hokje is niks mis mee, als je er respect voor hebt. Een hokje is alleen niet zwart/wit. Je hebt ADHD, maar ook je karakter en IQ.

Van jou

13

Ik denk een zegen. Wanneer je namelijk weet wat er anders is aan jou, bijv. wanneer je ADHD hebt, kan je er ook beter mee omgaan. Je kan voorbeelden en herkenning zoeken bij andere (bekende) mensen met ADHD, maar je kan ook jezelf beter uitdrukken naar je omgeving toe. Dit omdat je weet dat sommige gevoelens en gewoontes zich bij jou anders uitten.

Van jou

13

Labels snap ik wel maar waarom.worden het afwijkingen genoemd of aandoening of een stoornis? Het is anders. Je zit anders in elkaar dan kennelijk de meeste mensen of diegene die als maatstaf zijn genomen waartegen alles word vergeleken. In dms5 staat ook geen persoon als basis die zegmaar geen 'afwijking of stoornis heeft' .

Van jou

11

Ik (27 jaar) ben blij dat ik sinds 5 maanden weet dat ik autisme heb. Heb me heel me leven al anders gevoeld en was me er ook van bewust dat ik anders was. Als ik als kind mijn diagnose zou hebben gehad zou ik waarschijnlijk niet 13 jaar lang op school zijn gepest maar aan de andere kant zou ik waarschijnlijk ook niet de carrière hebben gehad zoals die nu is. Gelukkig hebben wij bij de gemeente Rotterdam (mijn werkgever) een netwerk voor neurodiversiteit en het is geweldig om soms samen te komen. Toen ik vertelde dat ik mijn diagnose had werd ik ook gelijk gefeliciteerd en voelde ik me eerste in me hele leven gewaardeerd mens.

Van jou

10

Een diagnose wordt niet zomaar gegeven. Ik ben pas op latere leeftijd gediagnosticeerd met autisme en had dit heel graag eerder geweten. Er is niets zo frustrerend dan constant tegen dingen op te lopen. Mijn lagere schooltijd was een hel, ik was het pispaaltje van de klas. Ook de middelbare schooltijd was niet makkelijk. Een eerdere diagnose had geholpen om mijn jeugd beter te laten zijn en daarbij een vangnet te hebben voor later. Bij een latere diagnose val je zo'n beetje overal buiten, zeker als je een 'normale' baan hebt. Daarom kan ik ouders alleen maar adviseren om 'afwijkend gedrag' en problemen op school serieus te nemen en er voor te zorgen dat je kind geholpen kan worden en later op een vangnet terug kan vallen. Als je het nu negeert krijg je daar later spijt van. Help je kind, hij of zij kan er alleen maar een beter mens van worden. Het leven is niet makkelijk en voor kinderen 'met een rugzakje' kan het een regelrechte hel zijn. Houd jezelf niet voor de gek...

Van jou

9

Labels zijn in onze moderne samenleving nodig, omdat het te druk en te snel is voor veel mensen. Het wordt niet algemeen geaccepteerd als je niet gemiddeld bent. Als dit anders was, of alles wat rustiger ging, dan waren labels minder nodig. Want dan zouden minder mensen vastlopen.

Van jou

9

Labels zijn juist heel handig en effectief. Vooral in het onderwijs: dan kun je gerichte hulp bieden. Overigens denk ik zelf dat ik meerderde labels zou hebben als ik mij zou laten testen! ;)

Van jou

9

Mijn dochter kreeg pas op haar 26e de diagnose. Ze had opleidingen niet afgemaakt, baantjes mislukten steeds en ook op sociaal vlak waren er regelmatig problemen. Na de diagnose viel alles op zijn plek. Ik vind het heel jammer dat de diagnose niet eerder is gesteld. Ze had dan hulp kunnen krijgen bij haar studies en op haar werk.

Van jou

7

Het ligt niet aan het label zelf, maar wat jij en je omgeving ermee mee doen. We moeten vooral zorgen dat mensen niet hun eventuele stoornis 'zijn', maar dat dat gewoon een onderdeel is van hun persoonlijkheid. Net als dat andere dingen dat kunnen zijn. We hebben allemaal wat, we zijn allemaal raar ;-)

Van jou

7

Wat is normaal? En waarom moet iedereen volgens de norm leven. Als psychologe zijn dit vragen die mij al langer bezig houden. Ik werk persoonlijk niet met labels. Want heel eerlijk als ik de DSM erbij pak zou ik iedereen wel een label kunnen geven. Ik denk dat ze meer schade dan goed doen. Hier zijn ook al meerdere onderzoeken over geweest. Wat mist is onze huidige maatschappij is respect voor onze medemens die anders is dan normaal. Er heersen veel (onbewuste) angsten, over hoe wij overkomen op een ander. - P. van Vliet - Psych&

Van jou

7

Ik denk persoonlijk uit eigen ervaring dat het soms helpend kan zijn. Wij hebben 5 kinderen ze hebben allemaal wel trekjes maar niet allemaal een diagnose. We hebben het bij twee van de kinderen wel laten uitzoeken omdat ze er zelf last van ondervinden (de een) en het andere kind niet alleen doodongelukkig ervan werd maar ook een grote stoornis in het gezin werd. (de andere kinderen werd bang van de fysiek agressieve uitbarstingen) het feit dat ons kind gediagnostiseerd is met autisme heeft er aan bijgedragen dat we nu in de juiste hoek gerichte hulp hebben kunnen zoeken, wat niet alleen ons kind heeft geholpen te leren reguleren (en we zijn er nog niet maar gaat al een stuk beter) maar zeker ook het hele gezin uiteindelijk ten goede komt en dat is denk ik het juiste uitgangspunt. Ik ben blij dat ik mijn kinderen kan helpen groeien en bloeien, ze mogen zijn wie ze zijn mèt en zonder label dat maakt me niets uit! Dus wat mij betreft zijn labels geen zegen maar soms gewoon noodzakelijk kwaad om verder te komen in het leven!

Van jou

6

Ik heb 50 jaar zonder diagnose geleefd. Me altijd anders gevoeld, 5x vastgelopen (depressies en burnouts) en daarvoor therapie gehad die me niet hielp maar getraumatiseerd heeft. Bijna 51 jaar was ik toen ik de diagnose autisme kreeg. Dat ervaar ik NIET als een label. Dat geldt veel meer voor andere diagnoses.Ik ben blij dat ik nu weet dat ik autisme heb. Nu pas kan ik mezelf leren kennen en begrijp ik waarom het eerder zo problematisch was. Niet dat het nu makkelijk is, maar ik ben dankbaar dat ik weet wat er aan de hand is.

Van jou

6

Als je last hebt van de symptomen ben je irritant, lui en een zeur. Als je een diagnose hebt gaan ineens van allerlei deuren voor je open, en word je plotseling wel serieus genomen als je zegt "ik kan er niet tegen als..." of "dit werkt voor mij niet". Als iedereen elkaar meteen serieus zou nemen bij dat soort uitspraken dan waren die labels niet nodig. Maar helaas zijn ze dat wel. Ik zou er eerder voor pleiten om niet alles een stoornis te noemen, maar gewoon een ander type brein, en naast leren omgaan met de beperkingen toch ook vooral de voordelen aandacht te geven. Dan wordt het een label waar je (ook) trots op kunt zijn. Ik en mijn zoon hebben beide ADHD en autisme, en willen niet anders. Dit is wie we zijn, en dat is goed zo.

Van jou

4

Bij kinderen wordt soms te snel naar een pilletje gegrepen wat in zekere zin symptoom bestrijding is. Bij ADHD kan er ook een verband zijn met eten. Door het weglaten van bepaalde voedingstoffen kan de rust in het hoofd terugkeren. Zoek even op Pelsser RED-dieet. Overigens niet altijd makkelijk vol te houden.

Van jou

4

De diagnoses zijn voor mij een zegen geweest. Het verklaarde het gevoel 'er niet bij te horen', dat ik 55 jaar lang had gehad. Ik word meestal tamelijk boos als mensen zeggen 'dat we allemaal wel eens een beetje depressief zijn, of een beetje adhd of autisme hebben.' want dat is onzin. en dat zeggen we ook niet tegen mensen in een rolstoel of mensen met suikerziekte toch? ('ik heb ook wel eens moeite met de trap'. of 'ik word ook heel moe van veel suiker'). het zijn stoornissen die niet overgaan. medicatie helpt om er mee om te gaan. en dat is voor de omgeving ook weer fijn. dat je geen succesvol schrijver geworden zou kunnen zijn als je een diagnose en medicatie had gehad, vind ik dan ook echt een storend domme conclusie. want diagnose en medicatie doen niks af aan je persoonlijkheid, je talent en je intelligentie.

Van jou

3

Wanneer het stigmatiseren wordt, is dat bijzonder vervelend en kan zelfs leiden tot traumatisering. Dat ken ik. Sinds ik in 2002 mijn eerste officiële diagnose AD(H)D kreeg, vielen er wel een aantal noodzakelijke kwartjes. Het verklaarde veel over mijn eerste 40 levensjaren die vooral gepaard gingen met de vele ups en vele downs. Het is niet zozeer voor mij een label maar vooral een kapstok geworden. Met name de eerste jaren na de diagnose was ik zwemmende en zoekende in die nog onbekende wereld. Bijzonder veel gelezen en verkend wat wel en juist niet voor mij werkte. Na het plotselinge overlijden van mijn vader, die vermoedelijk ook deze diagnose gehad zou kunnen hebben, raakte opnieuw helemaal de weg kwijt. Een stevige burn-out kondigde zich al snel aan. Emotioneel zat ik ook volledig vast! Ben toen emotioneel lichaamswerk gaan doen. Dat hielp mij enorm. In 2008 mijn eerste NLP opleiding bij wijlen Cathelijne Wildervanck. Dit is absoluut één van de beste dingen die ik toen heb kunnen doen. Ook de opleiding systemisch werk hielp mij in mijn zoektocht. Tot op de dag van vandaag ben ik nog altijd ontdekkende hoe mijn bijzondere brein functioneert en welke invloed naast karakter ook opvoeding, sociaal milieu, onderwijs, werk, vriendschappen, (liefdes)relaties en uiteraard de levenservaringen invloed hebben (gehad) op mijn ontwikkeling en mij hebben gemaakt tot wie ik nu ben geworden. De laatste jaren probeer ik ook meer begrip te creëren voor neurodiversiteit en de kracht van neurodivergentie. Binnen de Gemeente Rotterdam, waar ik als trainer werkzaam ben, maak ik deel uit van de werkgroep Netwerk Neurodiversiteit. Inmiddels ben ik ook lid geworden van de kerngroep Netwerk Neurodiversiteit Nederland onder aanvoering van Saskia Schepers, schrijfster van de onlangs verschenen bestseller 'Als alle breinen werken'. Er is nog bijzonder veel werk te verzetten om niet alleen de stigma's te elimineren. Maar juist óók om de diverse natuurlijke talenten en kwaliteiten van neurodivergenten te (h)erkennen en in te zetten voor een betere wereld.

Van jou

3

Ik heb mijn zoon een "label" laten geven toen hij doorstoomde naar het MBO omdat ik dacht dat hij er voordeel van zou kunnen hebben. Spijt als haren op mijn hoofd. Hij was zo geschokt door de uitkomst en werd er zo onzeker van dat hij bijna niet meer kon functioneren en heel onzeker is geworden met verslavingsproblematiek tot gevolg. Spijt spijt spijt.

Van jou

3

Mijn man en ik wilde eerst geen stempel voor onze dochter toen ze op speciaal onderwijs zat. Daar zijn we op terug gekomen toen zij na haar schooltijd aan het werk moest met behulp van een jobcoach. Dit ging erg moeizaam en stagneerde in thuiszitten. De gemeente deed niks omdat ze nog geen 18 jaar was en geen diagnose. Ze is toen de molen in gegaan van onderzoeken bij de ggz. Uitslag, autisme. Ze kreeg toen wel de begeleiding die ze nodig had.

Van jou

2

Al dik 2 jaar loop ik tegen een burn out aan. Loop al 2 jaar bij een coach en probeer patronen te door breken . Om te gaan met emotisch grenzen aan geven en naar mij zelf te luisteren . Het lukt gewoon niet . Ik weet niet waar mijn grenzen liggen . En ik weet al helemaal niet wat mijn lijf mij wil vertellen . Ik wil wandelen fietsen sporten ik wil dingen doen . Maar loop er tegen aan dat mijn lichaam op is . Als ik naar mijn ichaam luister ennruatig aam doen neemd mijn hoofd eennlooptje met mij en voel ik mij diep ongelukkig. Ik heb bij de huisarts zo'n 4dkl test gedaan en scoor op alle vakken extreem hoog. De huisarts wil mijn aan de antidepressiva hebben. Ik voel mij niet depressief alleen als ik tegen mijn beperkingen aan loop . Mijn coach kwam met het iedee van ad(h)d ik heb het opgezocht en ik kan bijna alles aan finken. Helaas wil de huisarts niet mee werken om te laten testen. Jammer wand als ik het labeltje wel had dan kan ik de juiste hulp krijgen .

Van jou

2

Een label uit dsm 5 zegt dat het een psychische stoornis is. Dit vind ik veel te bot, het is hoe je in elkaar zit. En soms is het best fijn te weten wat er aan de hand is. Ik ben nu 66, altijd geweten dat ik anders was, maar niet wat er aan de hand was. Verschillende labels zijn geopperd, maar was het steeds niet. Nu is het ass, iets in het autistisch spectrum. Dat geeft mij rust en verklaring van veel dingen van vroeger. De puzzelstukjes passen in elkaar. Had het liever eerder geweten.

Van jou

2

De diagnoses zijn voor mij een zegen geweest. Het verklaarde het gevoel 'er niet bij te horen', dat ik 55 jaar lang had gehad. Ik word meestal tamelijk boos als mensen zeggen 'dat we allemaal wel eens een beetje depressief zijn, of een beetje adhd of autisme hebben.' want dat is onzin. en dat zeggen we ook niet tegen mensen in een rolstoel of mensen met suikerziekte toch? ('ik heb ook wel eens moeite met de trap'. of 'ik word ook heel moe van veel suiker'). het zijn stoornissen die niet overgaan. medicatie helpt om er mee om te gaan. en dat is voor de omgeving ook weer fijn. dat je geen succesvol schrijver geworden zou kunnen zijn als je een diagnose en medicatie had gehad, vind ik dan ook echt een storend domme conclusie. want diagnose en medicatie doen niks af aan je persoonlijkheid, je talent en je intelligentie.

Van jou

2

Labels... tja de overheid werkt ermee je kan er vanalles van vinden maar als je eenmaal een label hebt gaan er legio deuren voor je open. Ik heb dus een zoon met autisme in het spectrum asperger ( eistein dus ook, hou ik me steeds voor). Ik heb samen met mijn vriendin toen hij 8 was dus ook spycho educatie gekregen en meerdere handvaten om hem beter te kunnen begeleiden. kregen daardoor ook dubbele kinderbijslag en andere financiële voordelen. Hij ging van de basisschool naar speciaal oderwijs 6a8 kinderen in de klas super goede keuze. Hij zit nu op speciaal middeldaar onderwijs HAVO omdat er geen speciaal VWO in de buurt is. Heeft in een wiskunde wedstrijd in de top 50 gehaald van de 40.000 die er meededen. Heeft een jaar geleden zelf besloten om van ritalin af te stappen van de ene op de andere dag, en tegen advies van behandelaars in. Nu gaat hij binnen kort naar HBO. Heeft veel zwemdiplomas 9x en doet nu ook wedstrijdzwemmen en kickboxen. Dus labels kunnen zeker helpen.

Van jou

2

Allebij! klinkt heel dubbel voor mensen die het niet meemaken van dichtbij. Maar je zal nooit normaal gezien worden, maar voor de buitenwereld ben je wel normaal. Het voordeel is het begrip de creativiteit en de veerkrachtigheid, het altijd maar door kunnen blijven gaan waar andere stoppen en zeuren dat ze moe zijn of ziek zwak en misselijk. Tegelijkertijd is het ook jammer dat de buitenwereld vaak niet ziet hoe jij je aan de binnenkant voelt en als je dan een keer verteld aan mensen hoe ik me daadwerkelijk voel, zijn ze altijd verbaasd want voor de buitenwereld ben ik die bijna altijd vrolijke, lachende, gezellige jongen met een duidelijke doel.

Van jou

2

In een ideale inclusieve wereld zou het draaien om wie je bent als mens! Ongeacht gender/religie/beperking/diagnose/status/intelligentie/afkomst/enzovoorts. Leven en laten leven, ieder met zijn plus en minpunten. Helaas is dat een utopie en zijn stempels bij diverse overheidsinstanties een vereiste om begeleiding o.i.d. te krijgen. Daarnaast is discriminatie op welke grond dan ook dagelijkse om ons heen waar te nemen. Wie is er vrij van oordeel of vooroordelen? Dit artikel iig niet en ik met deze opmerking ook niet ;) Mijm Asperger en Adhd zijn soms een straf maar ook een zegen!

Van jou

1

Mijn beide dochters hebben een diagnose. Jaren later kreeg ik ook een diagnose. Ik had ze liever veel eerder gehad. Een diagnose is veel meer dan een classificatie en zelfs die classificatie is enkel een label indien je het zelf tot een label verengd. Een goede diagnose leert je meer over jezelf en over je kwetsbaarheden. Dat is waardevolle kennis. Maar veel te dikwijls denken we in termen van oorzaak en gevolg en halen we die zelfs door elkaar en dan wordt een "diagnose" een "label" en een "label" een oorzaak van van alles en nog wat. Dat "label" is geen oorzaak van problemen, maar een gevolg van hoe naar een diagnose gekeken wordt. Een diagnose en een classificatie zijn voor mij geen oorzaak en geen gevolg, ze zijn een nuttige bron van zelfkennis. En ja, ze zijn ook iets wat je kan gebruiken om te kunnen uitleggen waarom je ergens moeite mee hebt. Dat is wel handig in deze prestatiemaatschappij waarin je jammer genoeg voor elke menselijke kwetsbaarheid en voor alles wat je menselijk maakt een verklaring nodig hebt om het "aanvaardbaar" te maken.

Van jou

1

ik schrijf een scriptie en dit artikel maakt mij erg boos. Er staan tegenstrijdige teksten in die men in de war kunnen brengen. Een verkeerde diagnose is schadelijk. Een juiste diagnose biedt juist kansen en antwoorden op veel vragen, wanneer dit bijvoorbeeld later in het leven gebeurd. Vaak zijn er dan al verkeerde coping strategieën ontstaan en andere mentale klachten. Gediagnostiseerd worden in de kindertijd is positief. Kinderen kunnen veel strategieën leren met behulp van docenten en ouders (zonder medicatie!!!!!!!). Ik heb helaas na jaren depressies en een slechte cito, vmbo basis, mbo2/3/4 moeten doen voordat ik op mijn niveau ben gaan presteren. Ik ben hier nu oke mee. Labels zijn juist leerzaam. Benadruk de positieve kanten en ga in gesprek met je kind. Het leven met een neurodivergent brein in een neurotypische wereld is zwaar. Helaas bestaat het stigma nog steeds. Mensen met een neurodivergent brein, want dat is het, hebben juist veel baat bij een diagnose/therapie. Natuurlijk heeft niet iedereen heeft even veel last van symptomen, omdat verleden/opvoeding en trauma's hier een grote rol in spelen. Plaats AUB niet zomaar artikelen met zoveel tegenstrijdige teksten.

Van jou

0

Het is wel degelijk nuttig. Mensen helpen je namelijk gewoon niet als je geen label hebt. Ze moeten perse weten wat je hebt voordat ze je kunnen helpen, terwijl je daarvoor al dezelfde problemen had. Ik heb alleen een gevoel dat we te snel een label overal op zetten. Kijk maar eens naar de toegenomen depressie de afgelopen 15-20 jaar, of de toegenomen diagnoses ADHD, autisme, angststoornissen enzovoort. Deze dingen komen dan vooral voor bij jongeren (30 jaar en jonger) wat ik ook heel gek vind, want kinderen horen niet 6-8 uur lang stil te zitten op een stoel, het is toch logisch dat ze zich dan uiteindelijk minder goed kunnen concentreren en iets drukker worden. Het is gewoon vervelend dat wij al deze hokjes hebben gemaakt, het is nu gewoon of je hebt het en we kunnen je helpen, of je hebt het niet en we kunnen je niet helpen. Dat vind ik gewoon belachelijk. Dus ja het is nuttig, maar het had niet zo ver moeten komen dat we zulke jonge kinderen al voor gek verklaren en ze vanaf hun 8e al pillen moeten slikken.

Van jou

0

Een label kan handig zijn voor de herkenning maar lost niks op. Als therapeut bekijk ik voor welk onderliggend probleem ADHD of autistische trekken hebben etc. een oplossing is. En dat probleem pakken we aan!

Van jou

0

Alleen als iemand vast loopt een diagnose, eens met hoe Jaap het doet.

Van jou

0

Een label is geen verklaring voor bepaald gedrag. Een label is een samenvattend woord voor bepaald gedrag dat wordt vertoond. Ik heb druk want ik heb ADHD is een cirkelredenatie. Je zegt eigenlijk ik ben druk want ik ben druk, dat slaat nergens op en verklaart niks.

Van jou

0