Artie heeft ADHD en vier kinderen: 'Hier in huis is het nooit stil'

"Welkom in ons dagelijkse ‘rommelhuis'", zegt Artie lachend terwijl ze de voordeur openzwaait. "Eigenlijk gebruiken we de voordeur niet vaak hier. Wij lopen altijd achterom." De hoekwoning staat pal naast de speeltuin, in de achtertuin wapperen gekleurde vlaggetjes.

Artie zit in de woonkamer aan de lange eettafel: "Ik was een jaar of tien toen ik de diagnose ADHD kreeg. De oplossing bij mij was pilletjes erin. Begeleiding kreeg ik als kind niet," zucht ze. "Ik had wel hulp gewild bij liefdevol kijken naar mijzelf. In sommige dingen ben ik anders."

Elke dag ADHD

"Als kind deed ik op school soms heel gek en druk", vertelt Artie. "Ik zie mijzelf nog in de klas zitten met mijn etui in de hand. Met de rits gaf ik het volume van de stem van mijn juf aan. Ik trok er een gekke bek bij." Ze tuit haar lippen en doet alsof ze spreekt zonder dat er geluid uit haar mond komt. Ze schiet in de lach. "Mijn klasgenoten vonden het grappig. Ik genoot ervan dat zij mij grappig vonden en ik ging helemaal op in de gekkigheid. Mijn juf was mijn gedrag zo zat dat ze mijn etui op de kast smeet. En ik kreeg natuurlijk straf."

Ook nu merkt ze nog dagelijks wat ADHD met haar doet: "Concentreren is lastig voor mij omdat er veel andere dingen zijn die ook mijn aandacht vragen. Ik sta de hele dag open. Alle prikkels komen even hard binnen: licht, geluid, gedachten, jeuk of labeltjes in mijn kleding. Alles krijgt mijn aandacht. Hierdoor ben ik snel overprikkeld," legt Artie uit. "En dat is een uitdaging, hier in huis is het nooit stil."

Dansen door de woonkamer

Het huis met de houten vloer en de muur waarop iedereen bloemen mag schilderen is net een buurtkloostertje, meent Artie. “Er komen hier vaak kinderen spelen. Ik denk dat de kinderen die hier spelen veel veiligheid en vrijheid voelen. Veel kan, alles is bespreekbaar." Artie ziet haar ADHD ook als een winst, ze is creatief en ze speelt en verzint graag met haar kinderen mee. "Als mijn oudste dochter met een vriendinnetje danst, dan doe ik ook weleens mee. We dansen en doen gek. Het vriendinnetje kijkt dan zo van: 'Wat doet die moeder raar?'"

"Alle prikkels die ik binnenkrijg, moet ik wel verwerken. Al het gegil of gejank van mijn kinderen. Ik vind het best lastig dat ik weinig alleen ben." Elk moment dat ze heeft, pakt ze: "Ik ga dan reflecteren en bidden. Of ik doe gek en dans door de woonkamer. Ik heb zulke momenten voor mijzelf nodig om weer op te laden."

"Als ik overprikkeld ben maar geen moment voor mijzelf heb, ga ik vaak terug naar mijn ademhaling. Ik adem dan heel langzaam in…" Artie neemt een flinke teug lucht en blaast de lucht langzaam door haar mond uit. Humor helpt haar ook om te gaan met overprikkeling. "Ik maak een grapje of ik zing een gek lied. Meestal vinden mijn kinderen dat hilarisch. Maar soms zeggen mijn kinderen: 'Mam, doe even normaal, ik wil rustig ontbijten.'"

Als alle prikkels in huis Artie te veel worden, kan ze uit haar slof schieten. "Het was warm en ik was moe. Mijn dochter wilde met ons buurmeisje op de muur schilderen. Ik zei ja, hoewel het niet uitkwam." Ze begeleidt de kinderen met de juiste vijf kleuren die op de muur mogen. "Ondertussen zeurde mijn zoon dat hij ook mee wilde doen en jengelde mijn peuter aan mijn been. Toen ons buurmeisje toch andere kleuren gebruikte, was dat een prikkel te veel voor mij. Ik viel boos tegen haar uit." Artie voelde zich daarna schuldig en bood haar excuses aan. "Gelukkig komt ons buurmeisje hier nog vaak spelen en kunnen we er nu om lachen."

Emotie zonder medicatie

Artie gebruikte zo’n tien jaar ADHD-medicatie. "Toen ik begin twintig was en stopte, kwam ik erachter dat ik heel gevoelig ben. Ik voelde ineens emoties die ik nog niet eerder voelde. Het was een uitdaging om alles een plek te geven. Therapie hielp mij daarbij."

"Door mijn ADHD kan ik de wereld om mij heen vergeten. Zo was ik een keer vergeten dat mijn twee oudste kinderen uit school kwamen. Ik stond net op het punt om te vertrekken naar een werkafspraak toen mijn dochter huilend binnenkwam. Ze was gevallen met de fiets. Ik had eigenlijk haast, maar liet op dat moment alles uit mijn handen vallen. Schijt aan alle dingen die ik nu te doen heb, ik moet er voor mijn kind zijn."

Artie probeert op zulke momenten ook ruimte te geven aan haar eigen gevoel. "Het liefst met een gek geluid: Heblleeblee pfff." Artie schudt heen en weer. "Dan gooi ik even al mijn emoties eruit. Mijn kinderen zien dan een clown die gekke bekken trekt en rare geluiden maakt. Als mijn gevoel eruit is, kan ik ook ruimte maken voor mijn kind en vragen wat er is."

Dromerig en vergeetachtig

"Als ik zo dromerig en vergeetachtig ben, denk ik eraan om in deze drukke periode weer medicatie te slikken." Voor Artie is dit een grote stap, dus zoekt ze momenteel naar andere oplossingen: "Ik probeer nu vooral op mijn voeding te letten, niet te veel suiker, koffie en bewerkt voedsel om mijzelf te ondersteunen."

Vanuit de keuken klinkt een alarm van een telefoon. "O, het is alweer twee uur. Ik moet zo naar school om mijn kinderen op te halen. Vanmiddag komt er een vriendje spelen." Artie staat op en zet haar mok tussen de andere vaat op het aanrecht. "Ik schiet alle kanten uit. En dan hoop ik maar dat mijn kinderen later zeggen: 'Mijn moeder was goed gek, maar ze was ook heel lief.'"

• Anna ging voor een depressie naar de psycholoog - het bleek ADHD te zijn

  Anna ging voor een depressie naar de psycholoog - het bleek ADHD te zijn

• Steeds meer vrouwen slikken ADHD-medicijnen: ‘Zonder raak ik enorm overprikkeld’

  Steeds meer vrouwen slikken ADHD-medicijnen: ‘Zonder raak ik enorm overprikkeld’

• Steeds meer vrouwen hebben ADHD: 'Ik heb het mijn hele leven fantastisch kunnen maskeren'

  Steeds meer vrouwen hebben ADHD: 'Ik heb het mijn hele leven fantastisch kunnen maskeren'