Ans (82) hoopt dat ze de Kerst niet haalt, maar geeft wel deze boodschap mee

In de serie 'Kersthelden' volgen we bijzondere Nederlanders die, vaak ondanks hun eigen uitdagingen, klaarstaan voor de mensen om hen heen ook tijdens de feestdagen.

Op de begane grond van hospice Dignitas is een donkere kamer. Er brandt een klein lichtje in de hoek. In de stoel, aan het eind van de kamer, zit een keurige vrouw. Rechtop met haar handen rustig in haar schoot. Ans wacht. Niet vrolijk, niet chagrijnig. "Welkom", zegt ze. "Jullie mogen me alles vragen. Als ik geen antwoord geef kom je daar vanzelf achter."

Ziekte van Kahler

Ans verblijft sinds vorige week zaterdag in het hospice. "Ik heb de ziekte van Kahler en dat heb ik onderhand 17 jaar. En nu is het afgelopen." Thuisblijven was geen optie meer. "Vreselijk", vond ze het om hierheen te gaan. Maar ’s nachts is hulp nodig. "Om naar de wc te kunnen." Dat lukt niet alleen. "Dan kan ik mezelf niet redden. Dus met gevolg, dan moet er iemand bij me wezen."

Contact met andere gasten zoekt Ans nauwelijks. "We zitten hier allemaal vanwege het levenseinde." Daar uitgebreid over praten voelt voor haar niet nodig. Gesprekken voert ze vooral met haar kinderen en mensen uit haar eigen kring. Pijn is er wel, maar die wordt verzacht. "Dan krijg je oxycodon enzo. Ze helpen me wel goed."

Bang voor de dood

Over euthanasie heeft ze nagedacht, maar die stap durft ze niet te zetten. "Ik wou dat ik het durfde, maar daar ben ik geen mens van." Het idee van een vast moment schrikt haar af. "Stel ik moet zeggen, 'nou jongens, ik ga vrijdag om 2 uur dood.' Dat vind ik zo abrupt." Ze weet liever niet wanneer ze komt te overlijden.

Ans

Verblijft in een hospice

"Ik hoop elke avond dat ik niet meer wakker word."

Want angst voor de dood is sterk aanwezig. "Ja, iemand die zegt 'ik ben niet bang', dat geloof ik dus niet." Ze spreekt rustig, maar zonder omwegen. "Je komt hier alleen en je gaat hier ook alleen weg, denk ik." Of er iets is na de dood? "Ik hoop het." Wat ze hoopt, is eenvoudig, "Ik hoop elke avond dat ik niet meer wakker word."

Emotie door (klein)kinderen

Ans was 57 jaar getrouwd. Haar man is al even overleden. "Die mis ik heel erg, want daar kan je niet mee praten." Met haar kinderen praat ze wel, maar: “Uiteindelijk moet je het alleen doen.”

Ze heeft drie dochters, kleinkinderen en zelfs achterkleinkinderen. Wanneer ze over hen begint, verandert haar stem. Een trillerige stem zegt: "Dat is het ergste, als je die achterkleinkinderen hier laat." Ze slikt. "Daar heb ik de meeste moeite mee." Het raakt haar het meest, meer nog dan de dood zelf.

Hoe kijk Ans naar Kerst?

Kerst speelde altijd een grote rol in haar leven. "Ik vond Kerst altijd heel erg mooi. We hadden heel groot gezin. We hadden niks, maar we hadden alles." Wat dat alles was? "Nou, we hadden elkaar." Die herinnering blijft warm, maar de wens is helder. "Ik hoop voor deze Kerst, dat ik er niet meer ben." De kerst hoeft ze niet meer mee te maken. "Zeker, ja. Ik zit nu te wachten." Wachten, zo noemt ze deze tijd.

Toch heeft Ans nog iets mee te geven. Gevraagd naar een boodschap voor Nederland zegt ze zonder aarzeling: "Nou, wat liever zijn voor elkaar." De wereld vindt ze hard. "Wij zijn niet zo lief voor elkaar." Hoe dat beter kan? "Ja, als ik dat zou weten, dan ging ik gelijk aan de gang."

Ans

Verblijft in een hospice

"Ze zijn hier echt allemaal heel lief. Ja, daar kan de wereld nog een voorbeeld aan nemen."

Even later komt een verpleegkundige binnen om morfine toe te dienen tegen de pijn. Daarna keert de rust terug in de kamer. Bij het avondeten zit Ans nog even aan tafel. Ze eet rustig haar aardappeltjes en vraagt om mayonaise. Het eten smaakt. "Ze zijn hier echt allemaal heel lief. Ja, daar kan de wereld nog een voorbeeld aan nemen."

Ans is op zaterdag 20 december 2025 overleden.

Dit maakten we ook

• John (65) kookt voor mensen in een hospice: 'Als je niet tegen de dood kunt, moet je hier niet zijn'

  John (65) kookt voor mensen in een hospice: 'Als je niet tegen de dood kunt, moet je hier niet zijn'