Harriët kwam er op latere leeftijd achter dat ze ADHD heeft: 'Pas op mijn 55e snapte ik mezelf'

ADHD was nooit een thema in het leven van Harriët totdat haar zoon de diagnose PDD-NOS en ADHD kreeg. "Ik zei altijd met een knipoog: de PDD-NOS heb je van je vader en de ADHD van je moeder", vertelt ze. "Ik had nooit gedacht dat ik het misschien écht kon hebben. Het is ook al achttien jaar geleden, dat was een andere tijd." Het leven van Harriët draaide vooral om het gezin. "Ik leefde eigenlijk voor mijn zoon, mijn werk en eigenlijk vergat ik mezelf daardoor een beetje. Het vaste stramien maakte ook dat het allemaal wel liep."

"Mijn rechtvaardigheidsgevoel zat me in de weg en mensen vonden me lastig. Maar misschien vond ik mezelf nog lastiger."

Tot haar zoon op zichzelf ging wonen. Ineens werd het stil in huis. Harriët stortte zich op haar werk in de kinderopvang. "Ik kan goed omgaan met kinderen met een rugzakje. Ik heb daar een radar voor en dat is ook mijn passie", vertelt ze. "Maar mijn hoofd liep altijd over. Steeds weer vroeg ik me af: Heb ik het wel goed gedaan?" De onrust in haar hoofd kreeg steeds meer de ruimte. "Ik had vaak negatieve gedachten. Mijn rechtvaardigheidsgevoel zat me in de weg en mensen vonden me lastig. Maar misschien vond ik mezelf nog lastiger. Ik kwam soms huilend uit mijn werk. Als er wat gebeurd was nam ik het heel persoonlijk op."

Harriët liep steeds vaker vast op haar werk. Ze las verhalen over vrouwen die er achter kwamen dat ze ADHD hebben en trok aan de bel. Via de huisarts kwam ze bij een praktijkondersteuner terecht. Ze begon met mindfullness. "Ik had van alles geprobeerd, maar ik liep nog steeds vast. Dat was het moment dat ik dacht: ik ga toch een test aanvragen." De uitkomst was geen verrassing meer, ze had ADHD.

Toch scheen de diagnose een ander licht op haar leven. "Droeg ik al die tijd zo'n last?", vroeg Harriët zich af. "Destijds ervaarde ik het misschien niet zo, maar als je terugkijkt is het altijd aanwezig geweest. Mijn hele leven had anders kunnen lopen."

Terug naar vroeger

In het proces naar de diagnose blikte Harriët terug op haar jeugd. Ze groeide op in een katholiek gezin. “Ik had drie jongere broertjes, een vader die hard werkte en een moeder die veel bij ons thuis was. Heel traditioneel, maar ook heel fijn.” Ze begon trekken van zichzelf in haar moeder te herkennen. “Zij was ook zo’n rebel."

Ze werd ook gevraagd haar oude schoolrapporten op te zoeken. “Daar stond in: ‘Je praat altijd als een wekker. Er staat zelfs een gedichtje in mijn poëziealbum: ‘Met Harriët gaat het altijd lekker, maar praten kan ze als een wekker'. Ik kwebbelde altijd, tien verschillende kanten op. Dat is ook mijn hele schoolleven zo geweest en nog steeds.” Harriët gaf op school de indruk niet goed mee te kunnen met de rest. Ze werd gewaarschuwd dat ze haar examens niet zou halen. “Dan begon ik vier weken van tevoren met leren en haalde ik alsnog een 8. Typisch.” Toch heeft ze nooit een hbo-opleiding gevolgd, iets wat ze achteraf jammer vindt. “Ik had goede cijfers, maar heb uiteindelijk een lagere opleiding gedaan dan ik achteraf had gewild.”

Niet begrepen

Na de diagnose begon Harriët met medicatie in de hoop dat het haar hoofd rustiger zou maken. “Na een tijdje dacht ik: dit gaat lekker! Maar ik ben alleen maar harder gaan lopen. Afgelopen december kreeg ik een burn-out.” In die periode kreeg ze het advies om leuke dingen voor zichzelf te gaan doen. “Maar ik wist niet eens wat ik leuk vond en nog steeds ben ik zoekende.” De burn-out bracht haar uiteindelijk bij therapie. “Ik dacht altijd dat ik wel wist hoe ik in elkaar zat. Maar met therapie kom je steeds meer te weten over jezelf. Je komt erachter dat je als kind gewoon niet begrepen bent, dat je je afgewezen hebt gevoeld.”

Langzaam dringt tot haar door hoeveel ze zichzelf jarenlang heeft weggecijferd. “Ik hoefde nooit voor mezelf te knokken. Ik mocht altijd voor anderen knokken.” Hulp vragen was nooit vanzelfsprekend. “Ik loste het zelf wel op. Of als mij iets werd gevraagd zei ik spontaan: ‘Ja hoor, dat doe ik wel’, en dan wist ik niet eens wat de gevolgen daarvan waren”

Acceptatie

De therapie helpt haar om meer rust te vinden in het dagelijks leven. “Mensen zeggen: je komt heel gesloten over. Ik houd het liever oppervlakkig, dus dat masker moet een beetje af.” Ze leert ook dat het oké is om imperfect te zijn. “Dan is mijn huis maar een rommel. Waar ik voorheen elke keer excuses maakte, denk ik nu: this is me.” Dat is niet altijd even makkelijk. “Ik denk dat dat nooit overgaat. Iedereen heeft zijn eigen proces in het leven.”

Dat proces brengt haar dichter bij zichzelf. Dat gunt ze ook andere vrouwen die vermoeden dat ze ADHD hebben. “Je moet van jezelf leren houden. Dat is heel makkelijk gezegd, maar het is het moeilijkste wat er is.”

Meer weten?

Dit maakten we ook

• Artie heeft ADHD en vier kinderen: 'Hier in huis is het nooit stil'

  Artie heeft ADHD en vier kinderen: 'Hier in huis is het nooit stil'

• Anna ging voor een depressie naar de psycholoog - het bleek ADHD te zijn

  Anna ging voor een depressie naar de psycholoog - het bleek ADHD te zijn

• Steeds meer vrouwen hebben ADHD: 'Ik heb het mijn hele leven fantastisch kunnen maskeren'

  Steeds meer vrouwen hebben ADHD: 'Ik heb het mijn hele leven fantastisch kunnen maskeren'

• Rijbewijs halen met ADHD? Dan hoef je geen medische keuring meer

  Rijbewijs halen met ADHD? Dan hoef je geen medische keuring meer