Paulette brak met haar ouders: 'Het contact met je ouders verbreken is het on­na­tuur­lijk­ste dat je kunt doen'

In haar jeugd heeft Paulette al een moeizame relatie met haar moeder. "In mijn jongere jaren was er altijd veel frictie met mijn moeder. Dat was heel heftig. Toen mijn ouders gingen scheiden woonde ik nog maar alleen bij mijn vader." Het contact met haar moeder gaat vanaf dat moment steeds moeizamer. De ongezonde relatie met haar vader wordt ook steeds duidelijker. "Het moment dat ik de drempel over stapte bij één van mijn ouders, voelde ik me weer slecht. Zij hadden geen goede invloed op mijn mentale welzijn. Mijn ouders lieten me aan mezelf, aan mijn eigen realiteit en aan mijn eigen wereldbeeld twijfelen. Ik dacht constant dat er iets mis was met mij en dat ik niet goed genoeg was."

Paulettes mentale welzijn gaat steeds verder achteruit. "In 5 vwo ging ik op taalreis naar Costa Rica. Terwijl ik in een mooi land zat, met lieve mensen woonde en allemaal leuke dingen beleefde, kon ik in de ochtend mijn bed niet uitkomen. Ik voelde dat er iets niet klopte." In Nederland krijgt ze de diagnose depressie. Ze besluit dat het beter is om op zichzelf te gaan wonen om alle spanningen thuis te ontlopen.

Depressief op reis

In 2021 heeft Paulette haar ouders harder nodig dan ooit. Haar huurcontract loopt af en ze moet zes weken zien te overbruggen voordat ze in haar nieuwe huis kan. Daarom vraagt ze of ze tijdelijk bij één van haar ouders mag wonen. Het antwoord van haar ouders is duidelijk: ze is niet welkom. “Dat was een harde afwijzing. Ik zakte steeds dieper weg in mijn depressie.”

In een poging zich beter te voelen, vliegt ze naar Indonesië om bij haar ex te zijn, aangezien ze in Nederland geen verblijfplaats heeft. “Het leek mij fijn om er even tussenuit te zijn. Toch kwam ik er daar snel achter dat je je problemen altijd meeneemt. Dus je hebt dezelfde shitshow, alleen dan op Bali.”

Na drie maanden op Bali te hebben gewoond, gaat het steeds slechter met Paulette. Ze doet een suïcidepoging en belandt in coma. “Ik zag geen uitweg meer. Ik had het gevoel dat ik nergens op terug kon vallen. Ik kon amper lopen en was fysiek en mentaal op. Juist op het moment dat je een thuis het hardst nodig hebt, werd er niet naar mij omgekeken. Ik werd afgestoten, afgewezen en vervreemd.”

Paulette

"Ik werd afgestoten, afgewezen en vervreemd."

Thuiskomen

Ze hoopt in Nederland alsnog thuis te kunnen komen. Met tegenzin van haar ouders mag ze twee weken bij haar moeder verblijven. “Maar in twee weken tijd ben je niet hersteld van een coma en een diepe depressie. Ik had minstens een half jaar nodig.” De ouders van haar toenmalige vriend vangen haar op als hun eigen dochter. “Dat gebaar zal ik nooit vergeten en ik zal hen altijd enorm dankbaar zijn.”

Dan gebeurt er iets wat Paulette niet ziet aankomen. Haar vader eist excuses voor de suïcidepoging. “Hij vond dat ik zijn imago had geschaad. Ik hoorde dit aan en voelde aan alles dat dit de druppel was die de emmer deed overlopen.” Op dat moment vertelt ze aan beide ouders dat ze hen niet meer hoeft te spreken.

Rouw

Sinds de breuk ervaart Paulette een leegte in haar leven. “Het voelt alsof ik in niemandsland zweef.”  Tegelijkertijd ervaart ze een enorme bevrijding. “Het lijkt op een relatiebreuk alleen dan bij je ouders. Je voelt dat je alleen beter af bent. Terwijl je ook rouwt om wat was, wat is en wat er nog zou komen. Alle emoties razen door je heen. Contact verbreken is noodzakelijk geweest. Het was nodig om gelukkig te worden.”

Paulette voelt zich steeds zekerder over haar keuze. “Eerst hoopte ik dat hoe ouder ik werd, hoe meer ruimte er zou komen voor contact. Maar het tegenovergestelde gebeurt: hoe ouder ik word, hoe meer ik besef hoeveel negatieve invloed mijn ouders op mij hebben. Zeg nooit ‘nooit’, maar elke poging tot contact met een belletje of een appje brengt me uit balans.”

Het gemis

Paulette mist haar ouders soms maanden niet en wil dat gevoel ook niet hebben. Toch zijn er momenten dat ze wordt geconfronteerd met dat gemis. “Een tijdje geleden was ik jarig. Ik hoop dan dat mijn verjaardag zo snel mogelijk voorbij is. Ik probeer mijn hoop om door mijn ouders gefeliciteerd te worden te negeren.”

Maar ze krijgt die week wél een bericht van haar vader. “Hij legde daarin uit waarom hij mij niet gefeliciteerd had. Het bericht stond vol verwijten en manipulatieve uitspraken. Precies wat ik mijn hele leven ervaren heb. Zijn woorden deden pijn en het voelde alsof ik fout zat, net zoals het vroeger altijd ging.”

“Ik werd overspoeld met emoties. Alles kwam weer naar boven. Ik wist: als ik dit blijf toelaten, word ik opnieuw depressief of suïcidaal.” Paulette besluit nu ook de telefoonnummers te blokkeren en het contact volledig te verbreken. “Enerzijds wil je toch bij je ouders zijn maar anderzijds weet je dat het niet kan.”

Lotgenoten contact

Als ze na haar suïcidepoging in het ziekenhuis ligt, gaat ze op zoek naar lotgenoten. “Ik ging op zoek naar soortgelijke verhalen, want je wilt begrepen worden. Het gaf hoop om verhalen van anderen te lezen.” Maar verhalen over het contact verbreken met je ouders vindt ze nauwelijks. Dus besluit ze haar verhaal te delen.

“De schuld van het moeizame contact wordt altijd bij het kind gelegd. ‘Het is wel je moeder en het is wel je vader’, zegt men dan. Terwijl ik het ook liever anders had gezien. Daarom wilde ik dit gevoelige onderwerp bespreken.” Paulettes video’s worden duizenden keren bekeken. Lotgenoten vinden steun en hoop in haar video’s. Ze voelen zich gezien door haar verhaal. 

Haar eigen gekozen familie

Sinds de keuze om het contact met haar ouders te verbreken, is er veel veranderd in het leven van Paulette. Alleen beïnvloeden haar ouders niet meer haar mentale gezondheid. “Het kleine meisje in mij is er soms nog wel. Ik voel veel empathie voor de Paulette van acht jaar geleden. Een leven dat voor 90 procent zwart en donker was en 10 procent oké. Nu is 80 procent fijn, warm, blij en gelukkig en soms 20 procent wat minder.”

Paulette studeert nu, heeft haar eigen huisje en het belangrijkste: ze heeft haar eigen familie gekozen. “Als je aan me vraagt wat thuis is, dan zeg ik ‘bij mijn beste vriendinnen’. Zij zijn nu mijn thuis. Zij begrijpen mij en mijn keuzes. Daar ben ik heel blij mee. Maar toch vult dat ‘thuisgevoel’ niet de behoefte aan die onvoorwaardelijke liefde en geborgenheid die je wel bij een mama en papa hoort te voelen.”  

Auteur artikel: Merle Anema.

Meer weten?

Kijk Dit is de Kwestie

In Dit is de Kwestie (EO) gaat Paulette verder over dit onderwerp in gesprek. Bekijk de volledige uitzending zaterdag 29 november om 22.55 uur op NPO2.

Wil jij de aflevering liever streamen? Klik hier om de aflevering te bekijken via NPO Start.

Dit maakten we ook

• Vera ziet haar dochter al twaalf jaar niet meer: 'De deur zit potdicht, niet eens op een kier'

  Vera ziet haar dochter al twaalf jaar niet meer: 'De deur zit potdicht, niet eens op een kier'

• Kun je het maken om te breken met je ouders? 'Ik wil ouders, maar niet mijn ouders'

  Kun je het maken om te breken met je ouders? 'Ik wil ouders, maar niet mijn ouders'