Vera ziet haar dochter al twaalf jaar niet meer: 'De deur zit potdicht, niet eens op een kier'

Elk jaar op 13 april zet Vera van Brakel (76) een taartje op tafel. Het is de verjaardag van haar dochter, maar de stoel tegenover haar blijft leeg. Sinds een ruzie in 2013 hebben ze geen contact meer. Toch houdt ze vast aan dit ritueel. "Ik blijf de dag vieren dat ik moeder werd."

De aanloop naar die dag voelt zwaar. "We hadden altijd de gewoonte om elkaar om twaalf uur ’s nachts te appen. Nu begint de knoop in mijn maag al dagen van tevoren." Toch laat ze haar telefoon liggen. "Op zo’n dag heb ik de neiging om iets te sturen. Maar ik weet dat ik dat beter niet kan doen. Ik denk niet dat het in dank zal worden aanvaard."

Laatste verjaardag samen

Het is een zonnige lentedag in april 2013 als het misgaat. "De bloemen stonden in bloei en ik fietste naar de verjaardag van mijn dochter. In mijn fietstas zat haar cadeau." Vera kan dan niet vermoeden dat dit de laatste verjaardag samen zal zijn.

Vera

Heeft geen contact met haar dochter

"Ik voelde meteen: dit is anders."

"Tijdens de verjaardag ontstond een discussie en mijn man mengde zich in het gesprek. Mijn dochter kon dat niet waarderen en zei: 'Dat doe je nou altijd. Dat vind jij toch ook. hè mam?'. Ik wilde mijn man niet in het openbaar afvallen en reageerde: dat doen we niet hier."

Wat begint als een woordenwisseling, escaleert in een breuk. Nog voor Vera beseft wat er gebeurt, wijst haar dochter hen de deur: ze zijn niet langer welkom. Al snel voelt Vera dat het nu echt mis is. "Normaal werden we uitgezwaaid, nu niet. Ik voelde meteen: dit is anders. Toch dacht ik dat het na een paar dagen wel zou overwaaien."

Het contact blijft uit

Maar het blijft stil. "Normaal appten we elke dag en nu hoorde ik niets. Dat vond ik zó verdrietig." Vera probeert op verschillende manieren contact te leggen, maar zonder succes. Het contact verandert in harde woorden over en weer. "Het hielp niets. Uiteindelijk zijn we nog één keer samen gaan wandelen. Maar het voelde alsof we ieder op een ander pad liepen, steeds verder bij elkaar vandaan. Dat was de laatste keer dat we elkaar spraken."

'Ik ben huilend weggelopen en ben nog lang overstuur geweest.'

Een jaar geleden gebeurt er iets onverwachts. Vera werkt als vrijwilliger bij Beeld en Geluid in Hilversum wanneer ze plotseling haar dochter ziet. "Ik had zó de neiging om haar te omhelzen, maar ik voelde meteen de afstand in haar lichaamstaal." Waar Vera hoopte op een opening, sloeg het juist om in teleurstelling. "Die ontmoeting heeft mij niet hoopvol gestemd. Ik ben huilend weggelopen en ben nog lang overstuur geweest."

Niets kan dit rechtvaardigen

Vera begrijpt tot op de dag van vandaag niet wat er misging. "Ik wou dat ik het antwoord had. Het is zo’n rigoureuze stap om het contact volledig te verbreken. Samen met mijn man en de rest van het gezin hebben we alles geanalyseerd, maar tot een antwoord kwamen we niet."

Naast onbegrip voelt ze ook boosheid. “Ik had heus dingen anders kunnen doen, maar dat dit de uitkomst is, dat verdien ik niet. Ik weet zeker dat zij dat diep van binnen ook weet. We hadden zo’n sterke band.”

"Het verdriet is altijd aanwezig."

Chronische rouw

Er gaat geen dag voorbij dat Vera niet aan haar dochter denkt: "Het verdriet is altijd aanwezig. Kleine dingen kunnen het al triggeren, zoals een reclame waarin een moeder en dochter samen plezier hebben. Maar ook grotere momenten, zoals de feestdagen, blijven moeilijk. Het voelt als chronische rouw."

Ze vervolgt: "Het is hartverscheurend. Ik ben nu 76 jaar. Het idee dat het misschien niet meer goedkomt voordat ik overlijd, is verschrikkelijk. Dan kunnen we het nooit meer goedmaken."

Ergens houdt het op

Ondanks dat Vera hoopt dat de band ooit herstelt, heeft ze besloten zichzelf te beschermen. "Ik kan niet steeds alles opnieuw opbreken. Ik geef alles voor mijn dochter, maar ergens houdt het op."

De focus ligt nu op de tijd die ze wél heeft. "Een paar jaar geleden was mijn man ernstig ziek. Ik dacht dat hij het niet zou overleven. Hierdoor besef ik dat ik mijn energie moet richten op de jaren die we nog hebben. Ik probeer weer leuke dingen te doen, ik kan niet altijd verdrietig zijn. Dat heb ik mijn dochter ook laten weten."

'Mijn deur staat altijd open.'

Toch blijft ze openstaan voor contact: "Mijn deur staat altijd open, maar uiteindelijk moeten we allebei bereid zijn water bij de wijn te doen. Ik weet alleen niet of ze dat wil, dat kan ik alleen maar hopen. De liefde voor haar zal altijd blijven bestaan, ondanks dat ze me ook veel verdriet heeft gedaan."

Houd altijd een lijntje open

Om haar verdriet een plek te geven schreef Vera het boek Uit contact, in de hoop dat andere ouders en kinderen zich erin herkennen. Ook wil ze het taboe op dit onderwerp doorbreken: "Vanuit de samenleving wordt vaak met sympathie naar het kind gekeken, zelfs als ze al volwassen zijn. Mensen zeggen vaak tegen mij: jouw kind heeft het contact verbroken, dus ze zal wel een goede reden hebben."

‘Uit contact’: het boek dat Vera schreef over haar eigen ervaringen

Haar grootste advies: "Breek het contact nooit helemaal af. Houd altijd een lijntje open, al is het maar klein. Want als je de deur rigoureus sluit, wordt de weg terug bijna onmogelijk."

Voor Vera komt dat advies helaas te laat: "De deur zit echt dicht. Zelfs niet op een kier. Toch hoop ik dat het goed met haar gaat. Dat ze een beetje happy is. Dan kan ik er toch een beetje vrede mee hebben."

Heb je na het lezen van dit interview behoefte aan lotgenotencontact? Vera heeft op Facebook een lotgenotengroep opgericht. Aanmelden kan via haar site: www.veravlogt.nl

Dit maakten we ook

• Charlotte herstelde na jaren het contact met haar vader: ‘Plots noemde hij me ‘meisje’, dat raakte iets in mij’

  Charlotte herstelde na jaren het contact met haar vader: ‘Plots noemde hij me ‘meisje’, dat raakte iets in mij’

• Alice had een onveilig thuis: ‘Mijn zus was eigenlijk mijn moeder’

  Alice had een onveilig thuis: ‘Mijn zus was eigenlijk mijn moeder’